مقایسه تعامل اجتماعی نوجوانان کم شنوای شاغل به تحصیل در مدارس تلفیقی و استثنایی

زمینه و هدف: افراد مبتلا به آسیب شنوایی نسبت به افراد شنوا، محدودیت های ارتباطی و اجتماعی بیشتری را تجربه می کنند. تحقیق حاضر با هدف تعیین ارتباط نوع مدرسه با وضعیت تعامل اجتماعی نوجوانان کم شنوای شاغل به تحصیل در مدارس تلفیقی و استثنایی انجام شد.   روش تحقیق: در این پژوهش مقطعی، از طریق نمونه گیری طبقه بندی شده، 79 نفر از دانش آموزان کم شنوای 12 تا 18 سال مقاطع راهنمایی و متوسطه مدارس تلفیقی (39 نفر) و استثنایی (40 نفر) شهر تهران انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. نیمی از دانش آموزان انتخابی در هر نوع مدرسه، از میان افراد مبتلا به کاهش شنوایی خفیف و متوسط و نیمی دیگر از میان افراد مبتلا به کاهش شنوایی شدید و عمیق انتخاب شدند. مشکلات این نوجوانان در زمینه برقراری تعاملات اجتماعی، با استفاده از پرسشنامه 19 سؤالی پژوهشگرساخته (که برگرفته از سؤالات حیطه اجتماعی و عاطفی «پرسشنامه کیفیت زندگی مرتبط با شنوایی» بود)، مورد سؤال قرار گرفت. برای مقایسه نمرات تعامل اجتماعی دانش آموزان مدارس تلفیقی و استثنایی، به طور کلّی و به تفکیک شدّت کم شنوایی با توجه به نتیجه آزمون هنجار بودن پراکندگی داده ها بر حسب مورد از آزمون تی و من ویتنی استفاده شد.   یافته ها: نمرات کلّ تعاملات اجتماعی و نمرات تعامل با دوستان، در نوجوانان کم شنوای خفیف تا متوسط شاغل به تحصیل در مدارس تلفیقی، به طور معنی داری بهتر از همتایان شاغل به تحصیل در مدارس استثنایی بود (05/0= p )؛ نمرات تعاملات اجتماعی در مدرسه نوجوانان کم شنوای شدید تا عمیق، در مدارس استثنایی به طور معنی دار بهتر از نوجوانان کم شنوای شدید تا عمیق شاغل به تحصیل در مدارس تلفیقی بود (05/0= p ).   نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، به نظر می رسد پیامدهای کوتاه مدّت تلفیق تحصیلی بر تعاملات اجتماعی نوجوانان کم شنوای خفیف و متوسط با نوجوانانی که دچار کم شنوایی شدید و عمیق هستند، متفاوت باشد. شایسته است این یافته در تصمیم گیری در مورد انتخاب نوع مدرسه برای نوجوانان با درجات مختلف کم شنوایی در نظر گرفته شود.